संचित

मोडलेले संचित सारे करुनी गोळा मी निघालो पुन्हा
उमटवित वळणावरती काही खाणा-खुणा..
जपल्या, पुसल्या, जरी काही आठवणी
चालत राहणे हेच असते सत्य हर क्षणी

थांबलो काही वेळा वाटले आलेच आपले ठिकाण
पण फसव्या त्या मृगजळाने कधी संपले का तहान
सोसावेना भार जेव्हा तेव्हा तुला आठविले
समजून तुला साथीला मग पाऊल पुढचे टाकिले

किती भेटले सोबती, राहिले काही,गेले काही
चालेन आणखी जोवर 'पूर्तता' (*) ती होत नाही
थांबेन क्षणभर तरीही एखाद्या हाके साठी
'कारण' मी जरी, कर्ता तू आहेस पाठी

- प्रसाद पाठक

(*पूर्तता माझ्या व्यथेची ... by suresh Bhat)

ओढ

ओढ

परतूनी लवकर घरी ये रे सांगितले चिमण्यांना
ओढ तुझीच लागली आहे थकल्या पावलांना

तुज सांभाळले लडिवाळा, जेव्हा तू लहान होता
माझेच मला मी शोधिले, तुझ अक्षर शिकविता
घेसी भरारी मग, जेव्हा आभाळ गवसले पंखांना

जरी पडला, धडपडला सावरण्या होते मी
आयुष्य तुझे घडविण्या, जीवन जगले मी
सावरून मग मज आता, जाऊ दे पैलतीरांना

येईन मी घरात तूझिया, पुन्हा जन्म घेउनी
करवून घेईन लाड-कौतुक, कन्या तुझ्या घरची बनूनी
अन्य काही नको मज, सांगेन मी देवांना

एक कोळी

एक कोळी

विचारांचं जाळं कोळीयाने विणलं
धागा धागा जोडून भक्कम केलं
गोल गोल फिरवून तंतुमय धागे
उभे-आडवे बांधले त्याने पुढे मागे
विचार करत करत केंद्रस्थानी बसला
‘काय मज्जा येईल जर एक कीटक फसला’
चिंतातूर जंतू, विचार करतो परंतू...
किंतू.... किंतू... किंतू...
कोळ्याच जाळं अन् जाळ्यातला कोळी
कसे होणार ‘सर्वेन सुखीन संतू:’ कधी काळी...?